Vandaag een lange reis voor de boeg naar San Gerardo de Dota, dus vroeg op en ontbijten zodra het kan. Direct na het ontbijt rijden we weg. Ook nu hangt de luiaard weer in een boom boven de parkeerplaats van het hotel, dus die zwaaien we nog even gedag

Het regent behoorlijk het eerste stuk van de reis (we hebben echt geluk gehad de laatste twee dagen hier!). Norbert wordt al aardig bedreven in het ontwijken van potholes in de weg. We slingeren dus verder over de weg

De GPS is een beetje in de war en wil ons helemaal via Panama laten rijden. Dit lijkt ons niet goed. Gelukkig hebben we nog google maps op de telefoon en die laat een, denken wij, betere route zien. Die volgen we maar.

We stoppen alleen nog onderweg voor een lunch in een plaatselijk restaurant. Leuk om weer eens tussen de Costaricanen te eten. Alleen Sander moet nog wel wat wennen aan het Costaricaanse eten…

De laatste 9 kilometer van de weg naar het hotel zijn onverhard en steil naar beneden … weer een nieuwe uitdaging (ik moet er nu al niet aan denken om hier ook weer omhoog te moeten rijden). De weg is behoorlijk slecht, maar gelukkig in de haarspeldbochten verhard, dus dat helpt.

Dan zien we een toeristenbusje staan langs de kant van de weg en allemaal mensen met enorme verrekijkers en fototoestellen … hier moet wat te zien zijn!

We stoppen de auto en stappen uit. Gelukkig gaat het toeristenbusje net weer weg, dus is het niet meer zo druk. We kijken het bos in en zien daar …. De quetzal! Een zeldzame en ook zeldzaam mooie vogel met een hele lange staart. Dit is de reden waarom we hier naar toe zijn gekomen (deze vogel is alleen hier en in Monteverde te zien). Super! Er zitten er zelfs twee!

Met vrolijke jongens achter in de auto rijden we verder naar het hotel. We hebben een hele mooie grote kamer en er is zelfs een open haard op de kamer, die we ’s avond nog even lekker aandoen, want het is hier koud! We zitten op 2200 meter hoogte in het nevelwoud, dus heel wat anders dan de Caribische kust.